Carta a Carlos Llamas

Hola Carlos,
Sinceramente, me cuesta empezar, y ya no digo escribir esta carta. Si algún recuerdo tengo de mi infancia-adolescencia es de Hora25 por las noches y, lógicamente, de tu voz.

No sé de dónde me vino esa afición desmesurada a la radio, especialmente a la Ser, creo que quizá de mi abuela, con la que escuchaba alguna vez el «hablar por hablar» en su casa cuando apenas era un renacuajo.Recordar Hora25 contigo es recordar muchí­simos momentos que he vivido en cama escuchándote.

Recuerdo aquel Noviembre, cuando yo cumplí­a 14 años el dí­a 13 y en Pontevedra estaba lloviendo una barbaridad, mientras que en la costa una bomba llamada Prestige estaba a punto de explotar, manchándonos las manos de negro en O Grove unos dí­as después, recuerdo aquel programa desde Galiza.

Recuerdo aquel viernes de Marzo, en el que el dolor se subió a un cercaní­as en Atocha, y Hora25 fue un llanto colectivo suplicando la verdad. Recuerdo mucha gente a la que tuviste que despedir. Recuerdo la muerte de Haro Tecglen, colaborador del programa y niño republicano. Son demasiados momentos que me vienen a la cabeza.

Fuiste la voz que me durmió demasiadas noches, la que me acompañó hasta el sueño. Recuerdo el dí­a que te conocí­ en Madrid, en la salida del metro en Gran Ví­a, recuerdo tus palabras y tu voz en aquel momento, sorprendidas cuando te conté mi relación con Hora 25 y ese «dirige Carlos Llamas». Volviste hace un tiempo, pero algo dentro de mí­ me dijo que no serí­a lo mismo. Caronte ha decidido llevarte, que te vayas con él, antes que otros que no se queman con el fuego que echan por sus micrófonos, una lástima.

Ahora te vas, y tendrá que dormirme tu recuerdo.

í“la Carlos,
Sinceramente, costa empezar, e xa non digo escribir esta carta. Se algunha lembranza teño da miña infancia-adolescencia é de Hora25 polas noites e, lóxicamente, da túa voz.

Non sei de ónde me veu esa afición desmesurada pola radio, especialmente pola Ser, creo que cicais da miña avoa, coa que escoitaba algunha vez o «hablar por hablar» na súa casa cando apenas era un rapaz. Lembrar Hora25 contigo é lembrar moití­simos momentos que vivin na cama escoitándote.

Lembro aquel Novembro, cando eu cumplí­a 14 anos o dí­a 13 e en Pontevedra estaba chovendo unha barbaridade, namentras que na costa unha bomba chamada Prestige estaba a punto de estoupar, manchándonos as mans de negro no Grove uns dí­as despois, lembro aquel programa dende Galiza.

Lembro aquel Venres de Marzal, no que a dor se subiu a un cercaní­as en Atocha, e Hora25 foi un choro colectivo suplicando a verdade. Lembro moita xente á que tiveches que despedir. Lembro a morte de Haro Tecglen, colaborador do programa e rapaz republicano. Son demasiados intres que me veñen á cabeza.

Fuches a voz que me durmiu demasiadas noites, a que me acompañou ata o sono. Lembro o dí­a que te coñecin en Madrid, na saí­da do metro en Gran Ví­a, lembro túas verbas e túa voz naquel intre, sorprendidas cando te contei miña relación con Hora 25 e ese «dirige Carlos Llamas». Volviches fai un tempo, pero algo dentro de min dí­xome que non serí­a o mesmo. Caronte decidiu levarte, que te vaias con il, antes que otros que non se queman co fogo que botan polos seus micrófonos, unha lástima.

Agora te vas, e terá que durmirme teu recuerdo.